Zawsze lubiłem biegać. W młodości niewinnej – za piłką. Potem rekreacyjnie, jako że to podobno najlepsza terapia (poza tą no wiadomo) dla alkoholika. I pobiegł bym chętnie w jakimś zorganizowanym biegu. A są. Wiem. Nie za długim. Nie jakiś maraton. Nawet nie pół. Nie ten dystans. Nie ta forma. Ale trochę się obawiam. Masakra w […]
Jem konie. Na to wyszło. Okazało się także, że moja potrzeba ojcostwa zrealizowała się w przewrotny sposób. Kiedyś Doro chciała strasznie mieć psa, więc szybko przygarnęliśmy kota. Później był pies, ale krótko. Nigdy nie chciałem mieć dzieci, a wtedy, kiedy chciałem, miałem koty, albo sklep za rogiem gdzie nawet na krechę dawali.
To musiało się tak skończyć. Ktoś musiał podjąć odważną decyzje. Koniec. To trwało już zbyt długo i szło w nieznanym a niebezpiecznym kierunku. Neil nie wytrzymał. Jako pierwszy postanowił coś z „tym” zrobić. Kilka dni temu wziął i zabrał do siebie do pokoju, po kolei: telewizor nowy płasko ekranowy, X-Box i wszystkie gry na płytach, […]
No to liczymy dzień w dzień te junity. Przyszłe i te wczorajsze. Ciągle wychodzi na to, że należy ograniczyć. Są takie plany. W rzeczywistości jest różnie, czasem junitów więcej, czasem mniej. Przyznam szczerze, że ja nawet nie potrafię dobrze tego liczyć. Neil zna się na tym.
Napisałem jakiś czas temu, znaczy zacząłem…: Kończyły się przygody alkoholowe. Poezja życia wróciła. Proza picia w odwrocie. W terapeutycznej nomenklaturze – miałem małą wpadkę. Ładną wpadkę. Zaczęło się niewinnie. Miało się skończyć niewinnie. Przeobraziło się w trans groźny i bez opamiętania. Się straciło kontrolę… Ale się ją w porę odzyskało. Wpadka była skrupulatnie zaplanowana.